Blog 13: Afscheid en Safari

Hi,

Bij deze mijn allerlaatste blog over het afscheid en kort over de safaris met Bob. Ik ben sinds maandagavond weer in Nederland, en het is aardig wennen. Ik heb de eerste 2 nachten niet heel goed geslapen: veel te warm, haha! De douche hier was wel héérlijk: zoveel water en warm! En, mam had alvast een prachtige herinnering gemaakt:

'A journey of a thousand miles begins with a single step'. Zeker waar. In november 2018 had ik het ticket geboekt en wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Een onvergetelijke tijd, waar ik zelf ook het een en ander heb geleerd. Deel uitgemaakt van een ander soort leven. Hakuna matata, pole pole. Dagelijks het 'straatleven' meegemaakt en deel van uitgemaakt. Vaak met je neus op de feiten worden gedrukt... Genoten van alle momenten, van alle nieuwe vriendschappen.

Wat heb ik genoten. Ik heb gedaan wat ik graag wilde doen: lesgeven in Afrika. En ik heb beleefd wat ik graag wilde beleven: de natuurparken van én de Great Migration in Tanzania. Ik kan terugkijken op een geweldige tijd. Een tijd die té snel voorbij is gegaan. Maar ooit  - hopelijk snel - zal ik teruggaan. Mooie ervaringen en herinneringen. 

Dankjewel allemaal.

Vrijdag 19 juli

Op vrijdag 19 juli om 5.30 arriveerde Bob. Ons avontuur kon beginnen. De eerste dag zouden we nog naar het biebje gaan. Bob wilde graag zien waar ik negen weken lang les heb gegeven. En mam had nog een koffertje gevuld met kleinigheidjes en dingen die ik in eerste instantie niet mee kon nemen. Onder andere: stroopwafels als bedankjes, 62 Sisi sleutelhangers, paar zonnebrillen, overige scoubidoutouwtjes, stiften etc. 

We gingen dit keer met de jeep naar het biebje. Bob heeft hier zijn eerste Afrikaanse massages gehad. Dat gezicht haha!! Gelukkig is hij aan het einde van mijn lesgeven gekomen, want ik weet niet wat hij zou denken als hij dit vantevoren zag en wist dat ik daar dag in dag uit heen moest.

Ik was dit keer geen 'teacher Senna' meer, meer 'mzungu'. Samen met Bob heb ik wat rondgelopen, gebasketballt en naar het gastgezin geweest. Rond 17.30 was het zo ver.. Happy zei dat ik moest komen. De kinderen stonden allemaal buiten op het basketbalveldje. Aii ... Aangezien ik andere vrijwilligers heb zien gaan, wist ik dat ik zoiets kon verwachten. Maar om daar nu zelf te staan. Ze begonnen ook te zingen. Verder kreeg ik veel tekeningen en een armbandje. De tekeningen van mijn leerlingen waren ook echt op mij gericht, heel mooi. Deze ga ik zeker bewaren! Één iemand - Nathanieli - had mijn gezicht getekend, hahahaha ik lag dubbel. Maar zo lief. 

Ze sloten af met een 'goodbye' song. "Long long time we were together, but the time is over, we say goodbye" . Poeh, daarna had ik het moeilijk en hield ik het ook niet meer droog. Klein detail: Happy ook niet ... We hebben toch 9 weken samen gewerkt, en de meeste vrijwilligers blijven niet zo lang. En we hebben ook echt gelachen hoor! Heftig. Maar mooi. Nadat ik een beetje was opgeklaard, was ik bij de uitgang van het basketbalveldje gaan staan en ging ik alle kinderen nog een kleinigheidje geven: de sisi sleutelhanger en een ballon. Nog heel vaak 'Thank you teacher' gehoord.. De laatste paar keer..

Daarna had ik 'mijn' leerlingen nog even bij mij geroepen. Hen nam ik mee naar de tuin van het gastgezin, omdat ik nog wat extra's had voor ze: een fidget spinner (thanks to Wendy!!!!) en een zonnebril (thanks mam). Maar nee, de cadeautjes weggeven was niet het mooiste. Natuurlijk, de lachende gezichten en de shining faces met zonnebril waren prachtig. Maar het mooiste was het verdrietigste. Anitha, het meisje van Class 6 dat ontzettend goed is in wiskunde, kwam naar me toe en pakte me vast: ze huilde. Minutenlang samen staan huilen. Slik. Nog een paar motiverende woorden tegen haar gezegd en geprobeerd traanloos af te sluiten. Daarna was het Benson, een jongen uit Class 6, waarbij ik de tranen in zijn ogen zag en ook hij begon te huilen.. Zo een leuke jongen, en totaal niet verwacht dat het hem zo veel zou doen. En daarna ook nog mijn middelbare scholieren... Het was heel verdrietig, maar aan de andere kant kon ik mij geen mooier afscheid wensen. Blijkbaar heb ik toch echt iets kunnen betekenen... Het doet me pijn dat ik deze kinderen achter moet laten, maar ik hoop dat ze hun kennis blijven inzetten. 

Al het overige teken-, speel - en leermateriaal overhandigd aan Sam. Alle overige stickers en stempels daar gelaten. Ik weet zeker dat ze er veel plezier mee gaan hebben.

De laatste keer van Ilboru naar de hoofdweg.. Wat heb ik vaak in deze 'straat' gelopen en gereden.. 

Het lesgeefavontuur is afgesloten, op naar 10 dagen reizen met Bob. 

De reis met Bob

We hebben samen een fantastische tijd gehad in het Noorden van Tanzania. 6 volle safaridagen, en de rest 'rustdagen'. Zes dagen lang ongeveer 8 uur per dag in een jeep gestaan (pop-up roof): genieten van het wild, genieten van de natuur. Ik kan zó genieten van rust, van alleen maar natuur om je heen. Heerlijk! 

We begonnen met de 'mindere' parken. Maar meteen de eerste dag zagen we een Serval! Geen idee dat die in dat park leefde (want leeuwen leven daar bijvoorbeeld niet), maar wów. De eerste keer dat ik zo'n kat heb gespot. En we zagen de black-white colobus monkey! Een zeldzaam exemplaar. Wat een begin! Daarna naar Tarangire (mooi park) en Lake Manyara (waar we ook een leeuwin in een boom zagen liggen). Daarna op naar de échte Tanzaniaanse safariparken: Ngorongoro krater en 2 dagen Serengeti. AMAZING! In Ngorongoro lag er een leeuw achter/onder onze auto en gezien hoe de welpjes gemaakt worden. 

Dit was ook de eerste nacht KAMPEREN. De tent opzetten tussen de buffelstront. Zebra's die op het plateau stonden. Maar het is een publieke campsite, dus het komt wel goed. Enige waar ik mij druk over maakte was: wat als ik vannacht écht naar de wc zou moeten. 'Gelukkig' moesten we al om 5.00 opstaan om onze tent weer in te pakken etc en ben ik tussendoor niet daar wc hoeven te gaan. Door andere vrijwilligers was ik al gewaarschuwd dat het ontzettend koud was 's nachts. Dus ik had een pyjamabroek, trainingsbroek, hemd, pyjamatrui én sweater aan. En dan lekker in mijn mummieslaapzak. Het was inderdaad koud, maar met deze uitrusting heb ik heerlijk geslapen. Deze nacht had ik ook nog oordoppen in, dus de hyena's heb ik niet gehoord (Bob wel). De volgende twee nachten had ik geen oordoppen in gedaan, om ook de geluiden te horen. Of dat achteraf slim was .... 

Daarna twee dagen Serengeti. Hét nationaal park om wildlife te spotten. Onze gids/driver - Stanley - heeft jarenlang in dit park gewerkt: wat een geluk! We hebben vier katachtigen (cheetah, luipaard, serval! én veel leeuw(innen)) gespot. De tweede dag gingen we helemaal naar het noorden want in juli is de maand om de Great Migration te zien. Dit was het eerste wat Stanley tegen mij zei toen hij mij bij het hotel oppikte de eerste dag. Ik was dus ook zeer benieuwd of we het echt te zien zouden krijgen. En ja hoor, na heel wat wachten en geduld zagen we duizenden wildebeesten de rivier oversteken. Iets wat ik normaal alleen in docu's zag... Eentje is er trouwens gesneuveld door een krokodil. Germ. De tweede nacht kamperen in Serengeti was ietwat (te) avontuurlijk. Aangezien we de volgende dag het park via het noorden zouden verlaten om naar Lake Natron te gaan, wilde onze driver niet weer terug rijden naar de publieke campsite (zou 2.5 uur terug zijn, en de dag erna weer 2.5 uur), hij trok de stoute schoenen aan en ging naar de rangerpost bij de noordelijke uitgang. Hij vroeg of hij bij zijn vriend in een special campsite mocht verblijven (van zijn vriend mocht dat, maar hij moest toestemming hebben van de rangers). Helaas lukte dat niet, maar de rangers zeiden dat we de tenten wel langs het gebouw mochten opzetten. Oke, we zetten de twee tenten langs de muur neer en onze jeep ervoor. De wc's waren dichtbij. Geen douches of iets dergelijks, maar wij redden ons wel. Nou, daar lagen we dan. Ergens in Serengeti, niet op een publieke campsite. Een plek waar normaal nooit tenten staan. Horen we na een paar minuten leeuwengebrul.... Fack, wat nu? Hoe ver is het? Wat moet je eigenlijk doen als ze echt dichtbij komen. Praten of stil, licht of geen licht? Weten wij veel!!! En hij bleef maar geluid maken. Bob en ik hadden echt iets van oke wat doen we, kunnen we hier slapen? We kunnen ook in de auto slapen.. Maar nee, in de auto slapen was ook niet echt prettig. En eih, we zijn nu hier, let's enjoy nature. Dus weer in die tent. We lagen nog geen vijf minuten en we hoorden weer leeuwengebrul, gevolgd door ontzettend hard olifanten getetter, en weer leeuwengebrul. Op dat moment lag ik even stokstijk in mijn tent hahaha. Ik weet dat het 'normaal' is om dit soort geluiden te horen, maar ik had me toch iets veiliger gevoeld op een publieke camping dan gewoon ergens waar normaal geen tenten staan. We zeiden tegen elkaar: oke als we dit overleven, is het wel super tof geweest. Dus bij deze: het was super tof (en eng)! Onze driver/guide heeft helemaal dubbel gelegen om ons: everytime I pass Klein's gate (daar waar we sliepen) I will remember you. Een mooi einde van onze safaris!

Daarna nog via Lake Natron terug naar Arusha. Lake Natron is een te droge, dorre, stoffige zandbak in deze tijd. Bah, ik had gewoon moeite met ademhalen door al het zand/stof. We waren wel iets gewend van de laatste dagen, maar dit .... We besloten dus ook om de nacht niet daar door te brengen, maar terug te gaan naar Arusha. We zijn daarna nog richting Mount Kilimanjaro gereden en gelukkig heeft Bob de Kili ook kunnen zien - dit was ons de eerste dag niet gelukt door de bewolking. De laatste dag gingen we naar het hotel waar ik al die tijd heb gezeten. Wat een onthaal en wat een service. We kregen een upgrade (super deluxe 2p kamer) en al het eten was op rekening van het hotel. Na het avondeten wilde ik afscheid nemen van de keuken en bediening, maar toen zeiden ze dat ik nog even moest wachten en over een paar minuten naar de conference room moest.. Daar stond van elke 'afdeling' minimaal een persoon: keuken, bediening, receptie, poortwachters, nachtdienstpersoneel, housekeeping.. Ze zongen en bedankten mij. Tevens ook nog drie mooie dingen gekregen: een giraffe beeld (hét dier van Tanzania), een Masaai kleed en een painting (met achterop wat tekst en handtekeningen van het personeel). Ik heb een geweldige tijd hier gehad, al het personeel was ontzettend vriendelijk en het voelde echt als thuis. Na twee uurtjes slaap werden Bob en ik opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Wat zal ik het gaan missen.. We hebben een goede vlucht gehad (op het lange gedeelte had ieder 3 stoelen haha!) en zijn weer veilig thuis gekomen.

Leuk dat jullie me gevolgd hebben! Nu ga ik beginnen aan mijn fotoboeken. Ik wil één fotoboek van het lesgeven maken en één fotoboek van de safaris. Maar uit ervaring kan ik zeggen dat dit niet heel snel gaat bij mij. Wat een werk. Maar terwijl ik de foto's ga uitkiezen en sorteren, zal ik weer vaak terugdenken aan deze onvergetelijke tijd. Wellicht dat ik de online versie nog op deze blog kan posten. Het zijn namelijk te veel foto's om in een blog te posten. Ik hoop dat de mini collages een aardig beeld hebben gegeven. 

Asante sana!

Senna